CARLOS CASARES (II)

Seguimos coa obra de Carlos Casares.

Para os máis pequenos deixámosvos outro dos libros protagonizado por Toribio: Toribio contra o profesor Smith.

__________________

A obra literaria de Carlos Casares é unha das máis interesantes da literatura galega do século XX, e iníciase en 1967 con Vento ferido. Nestes doce relatos marcados pola violencia, a soidade e o fatalismo, abrolla a mirada, xa orixinal, tinxida pola necesidade de comprensión e o impulso solidario, do autor. Narrativa innovadora, que busca a plena comunicación co lector para afondar nos sentimentos e na vivencia humana do tempo. 

A RAPAZA DO CIRCO

Mirou pola fiestra. Víase a carpa do circo que se erguía entre os carballos do feiral.

Está castigado. Cando el saia, a sesión da tarde terá rematado. E despois de cear non o deixarán ir.

A cousa empezou por culpa dunha aposta. Os de quinto estudaban na aula II, que tiña acceso directo desde o portal sen pasar polas demais dependencias do colexio. Podían ver a rúa e meterse coas rapazas que pasaban sen que ninguén os vixiase. Cando viron a Anne, avisárono:

—Mira a francesiña do circo.

El coñeceuna de casualidade. Unha tarde, a iso das seis, estaba sentado nun banco do xardín e advertiu que se achegaba unha rapaciña loira, de melenas longas, vestida cun pantalón curto. Con acento francés preguntoulle onde podería atopar un médico. Acompañouna. Polo camiño ela díxolle que era trapecista do circo e que seu pai, un antigo xendarme, atopábase malo (pouca cousa: talvez unha mala dixestión), e que pedira que lle levasen un médico. El apenas falou. Ao chegaren á clínica indicoulle: “Aquí”. Ela deulle as grazas e invitouno a pasar pola taquilla, onde lle facilitaría un par de entradas para a función das oito.

Foi. Antes de subir ao trapecio, a rapaza, vestida de pescadora, cantou. Na metade da canción dirixiuse á butaca que ocupaba el e botoulle o sedal da cana, mentres lle dicía entre os risos de todos: “Pica, pica, pececito”.

Volvéronse atopar ao día seguinte.

Despois víronse todos os días. Pasaban as tardes no río. Deitábanse na area. Enterrábanse. Nadaban. Ela faláballe de Marsella, da súa infancia. El pechaba os ollos e imaxinaba aquela rúa fronte do porto, os barcos que Anne despedía cun pano branco desde o faiado, a tía Françoise, Jules... ¿Como sería aquel Jules que lle dera o primeiro bico no portal?

—Era loiro coma min. E moi apencado.

—¿Lémbraste del?

El tiña un sombreiro de palla sobre dos ollos para tornar o sol. Volveulle preguntar:

—¿Lémbraste del?

Sentiu os labios dela que se pousaban nos seus. Foi como un trallazo. Unha ledicia branca nacíalle dentro do corazón.

Despois bicáronse. Bicáronse moitas veces. E ela apoiou a súa cabeza no peito del.

Pronto correu a noticia de que se vían no río. Na casa rifáronlle. “¡O que me faltaba —dixera seu pai—, un fillo titiriteiro!”

Pero seguíanse vendo ás agachadas.

Hoxe os compañeiros de quinto desafiárono.

—A que non es home de subila para aquí...

Non o dubidou. Asomouse á ventá e chamouna:

—¡Anne...!

Subiu. Recibiuna no vestíbulo e metéronse no laboratorio. Pecharon a porta por dentro e taponaron o buraco da pechadura cun cacho de papel. Os de quinto armaban barullo fóra. El ensinoulle as bolboretas, as pedras, os lagartos e as cobras metidos en formol... Pediulle un alfinete e picouse nun dedo. Amosoulle o sangue a través do microscopio.

—¿Sabes unha cousa? —dixo ela.

—¿Que?

—Que nos imos mañá.

Colleuna pola cintura e bicouna.

E naquel momento chegou o director.

Cando saia, será xa de noite e terase que ir para a casa sen vela, sen lle explicar, sen lle dicir o que ocorreu. E despois de cear dirá: “Quero ir ao circo”. E o seu pai responderá: “Non”. Entón irá á cama. E pensará: “Os vellos non saben”. E os vellos (non tan vellos), no seu cuarto nin sequera se lembrarán del e da francesiña Anne. E el ha tardar en durmir, pero durmirá. ¿Durmirá?

Mañá, ao se erguer, sentirase triste. Máis triste que ninguén. ¿E que será de Anne? Non a volverá ver. ¿Nunca máis? Nunca.

Ergueuse moi cedo. Marchou correndo ao campo da feira. No sitio do circo só quedaba un redondel.