Un home rememora o episodio que marcou a súa infancia: a desaparición do criado Nicolás mentres os dous pescaban, arrastrado ao fondo do mar por un mítico polbo xigante. Nun primeiro momento, o rapaz cre o que lle conta a Delfina: que o polbo non é outro que o xastre de Agüeiros, amante da troula, reencarnado e en busca que compañeiros de festa. Co tempo, e tras moito debate con Delfina, o mozo deixará de crer a historia… ou non de todo.
A obra, a última ficción publicada por Carlos Casares en vida, acompañouse con ilustracións de Luis Castro Enjamio, e é un tenro debate entre imaxinación e realidade no que ningunha das dúas partes ten por que saír derrotada.
____________________________
Carlos Casares publicou en 1994 o texto O galo de Antioquía, facendo parte da colección de relatos curtos ‘Os contos do Castromil’, patrocinada pola empresa de transportes. A obra, de 40 páxinas na súa reedición de 2003, é un bo resume de moitos dos temas tocados pola narrativa do autor ao longo da súa traxectoria: a intransixencia fronte a unha mirada compasiva sobre a vida, a fantasía, o humor absurdo e a amizade, situados todos eles, unha vez máis, no pano da paisaxe vilega de Xinzo de Limia, onde Casares pasou a súa infancia.
Conta O galo de Antioquía unha historia do século XVII que ben podería ter feito parte do xogo pseudo histórico de Os escuros soños de Clío: o ferreiro Antonio Mardarro, O Calatrón, comeza a poñer ovos e, de xeito inexplicable, inicia a súa conversión en galo. Tras comentarlle o asunto ao cura da parroquia (un don Marcelo que recorda a tranquilidade e a bondade do protagonista de Ilustrísima), o caso cae nas mans da Inquisición e remata nun auto de fe na Praza Maior da capital da Limia. O ferreiro-galo garda, porén, un as na manga para o derradeiro instante de padecemento.
No hay comentarios:
Publicar un comentario